UML (Unified Modeling Language) یک زبان مدلسازی است که برای تحقیق و طراحی سیستمهای شیءگرا (Object Oriented) به کار میرود.
این زبان شامل نمادها و عناصر گرافیکی است و هدف استفاده از نمودارهای آن ارائه دیدگاه یکسان از سیستم و تبدیل آنها به زبان مشترک بین درخواست دهندگان نرمافزار، تیم اجرا، تحلیل و طراحی و پیاده ساز است.
همچنین این زبان برای مشخصسازی، مصورسازی، ساخت و مستندسازی استفاده میشود.
توجه داشته باشید که مدل UML آنچه یک سیستم باید انجام دهد را توضیح میدهد، ولی چیزی درباره نحوه پیادهسازی سیستم بیان نمیکند.
بهعبارتدیگر، یک زبان، با ارائه یک فرهنگ لغات و یک مجموعه قواعد، امکان میدهد که با ترکیب کلمات این فرهنگ لغات و ساختن جملات، با یکدیگر ارتباط برقرار کنیم. یک زبان مدلسازی، زبانی است که فرهنگ لغات و قواعد آن بر نمایش فیزیکی و مفهومی آن سیستم متمرکزند.
برای سیستمهای نرمافزاری نیاز به یک زبان مدلسازی داریم که بتواند دیدگاههای مختلف معماری سیستم را در طول چرخه تولید آن، مدل کند.
با استفاده از مدلسازی ما میتوانیم توصیف چگونگی محصولی که باید شناخته شود را ترسیم و تفهیم کنیم.
خصوصاً در سیستمهای پیچیده که درک تمامی ارتباطات و منطق آنها بهسادگی میسر نیستند.
یک متدولوژی بیان میکنند که چه محصولاتی باید در چه بازه زمانی تولید شوند و چهکارهایی با چه ترتیبی توسط چه کسانی با چه هزینهای در چه مدتی و با چه ریسکی انجام شوند.
هر تحلیلگری باید مدلهای خود را به یک سیستم تبدیل نماید در غیر این صورت ساخت چندین مدل هیچ فایدهای نخواهد داشت.
لذا در این مرحله سیستم نهایی باید با استفاده از مدلسازیها و تحلیلهای انجامشده در فازهای قبلی، توسعه دادهشده و مستندات آن تولید شوند.
UML اولین بار توسط شرکت Rational ارائه شد و پسازآن از سوی بسیاری از شرکتهای کامپیوتری و مجامع صنعتی و نرمافزاری دنیا موردحمایت قرار گرفت، بهطوریکه تنها پس از یک سال، توسط گروه Object Management Groupبهعنوان زبان مدلسازی استاندارد پذیرفته شد.
اولین تلاشهای استانداردسازی روشهای مفاهیم مشترک شیءگرایی، از اکتبر ۱۹۹۴ آغاز شد، زمانی که آقای Rumbaurgh صاحب متدولوژی OMT به آقای Booch در شرکت Rational پیوست و این دو با ترکیب متدولوژیهای خود، اولین محصول ترکیبی خود به نام «روش یکنواخت» را ارائه دادند.
در سال ۱۹۹۵ بود که با اضافه شدن آقای Jacobson به این تیم دونفره، روش یکنواخت ارائهشده با روش OOSE نیز ترکیب شد و این خود سبب ارائه UML نسخه ۰.۹ در سال ۱۹۹۶ گردید.
سپس این محصول به شرکتهای مختلفی در سراسر جهان بهصورت رایگان ارائه شد و استقبال شدید شرکتها از این محصول و تبلیغات گسترده شرکتRational، سبب آن شد که گروه OMG، نسخه ۱.۰ UML را بهعنوان زبان مدلسازی استاندارد خود بپذیرد.
تلاشهای تکمیلی UML استاندارد ادامه پیدا کرد و نسخه ۱.۱ آن در سال ۱۹۹۷ و نسخه ۱.۳ آن در سال ۱۹۹۹ ارائه گردید.
طراحی بر پایه مفاهیم شیءگرایی باعث میشود که بهطور پیشفرض با محیطها و زبانهای برنامهنویسی شیءگرا سازگاری و همخوانی کامل داشته باشد، بااینحال میتوان از آن بهمنظور مدلسازی برنامههای غیرشیءگرا مانند برنامههایی که با زبانهای بیسیک، کوبول نوشته میشوند نیز استفاده کرد.
از ویژگیهای UML میتوان به مواردی ازجمله پشتیبانی از مفاهیم سطح بالای شیءگرایی مثل Collaboration، Framework، Pattern و Component اشاره نمود.
به همین صورت میتوان گفت که UML با استفاده از یک سری مکانیسمهای قابلگسترش این امکان را برایمان فراهم میآورد که بتوان زبانهای مدلسازی جدیدتری (با گسترش مفاهیم پایهای موجود) ایجاد کرد.
Leave A Comment